وضعیت آموزش زبان اقلیت‌های دینی در مدارس آن‌ها در عصر پهلوی دوم (1357-1320ه.ش)

چکیده زبان یکی از مهم‌ترین عناصر تشکیل‌دهنده‌ی هویت به شمار می‌رود. اقلیت‌های جامعه‌ی ایران، ازجمله اقلیت‌های دینی، همواره در زمینه‌ی آموزش زبان خود با چالش‌ها و مشکلات متعددی روبه‌رو بوده‌اند. اقلیت‌های دینی رسمی ایران، یعنی مسیحیان، زرتشتیان و کلیمیان، در دوره‌ی رضاشاه در فضای گفتمان حاکم ملی‌گرایانه‌ی دولت نه تنها قادر نبودند به آموزش زبان‌ خود در مدارس‌ بپردازند، بلکه مدارس‌شان به تعطیلی نیز کشانده شد. با کناره‌گیری رضاشاه وضعیت آموزشی اقلیت‌های دینی به‌تدریج بهبود یافت، مدارس جدید تأسیس گردید و برنامه‌ی آموزشی آن‌ها دچار تغییرات اساسی شد. در این دوره اقلیت‌های دینی توانستند حقوق و امتیازهایی مبنی بر تدریس زبان خود در مدارس را در حد چند ساعت در کنار زبان فارسی که زبان رسمی کشور بود، به دست آورند. لذا مقاله حاضر درصدد است تا با روش توصیفی- تحلیلی و با تکیه بر اسناد و مدارک آرشیوی به این سؤال پاسخ دهد که وضعیت آموزش زبان اقلیت‌های دینی رسمی کشور در مدارس عصر پهلوی دوم چگونه بود؟